گاهی میان رفتن وماندن هیچ فرقی نیست

چه قهر باشیم چه آشتی

اصل درست این است که عزیزان ما در خانه ی دل ما جای دارند

یه روزی گله کردم من از عالم مستی             تو هم به دل گرفتی دل ما رو شکستی

من از مستی نوشتم ولی قلب تو رنجید           تو قهر کردی قهرت مصیبت شدو بارید

پشیمون و خستم اگه عهدی شکستم              آخه مست تو هستم اگه مجرم و مستم

من رو ببخش نه به خاطر اینکه من لایق بخشش هستم

بلکه تو لایق ارامش هستی من ارامش تو رو حتی به ارامش خودم نیز ترجیح میدم

تو که تنها کسی هستی که جان را در تو می جویم

نمی دانم چه خواهد شد اسیرم در دو راهی ها

غرورم یکطرف ماند و دل دیوانه ام اینجا

چه می شد بشکنم روزی غرور جنس سنگی را

بگویم اشتباه کردم بمان با من تو ای همراه